Φωτόπουλος: «Ο Μάρξ δεν ήταν ποτέ, αυστηρά μιλώντας, επιστημονικός»

Σε μια διαφορετική ομιλία από ότι τον έχουμε συνηθίσει προχώρησε ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ Νίκος Φωτόπουλος σε εργαστήρι (workshop) που οργανώσαμε με τίτλο «Ο συνδικαλισμός και η κρίση της ζωντανής εργασίας«.

Ο κος Φωτόπουλος αρχικά αναφέρθηκε στην αυξανόμενη κρίση του παραδοσιακού συνδικαλιστικού υποκείμενου σε σχέση με το αναδυόμενο υποκείμενο του ‘γνωστικού καπιταλισμού’, που όπως τόνισε «έχει μάθει να είναι νομαδικό, αυτόνομο και να αρνείται τις παραδοσιακές φόρμες αντιπροσώπευσης». Για την εθελοτυφλία τους σε σχέση μ’ αυτό το ζήτημα κατέκρινε τις Αλτουσεριανές και άρα (ψεύτο) επιστημονικές τάσεις του Μαρξισμού που άλλωστε σήμερα «έχουν κυριεύσει το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα».  Μας μίλησε ακόμα για την μεγάλη του αγάπη τη ΓΕΝΟΠ και για το τι πραγματικά μπορεί να σημαίνει η περίφημη ‘απελευθέρωση της ενέργειας’ για τις διανοητικές ικανότητες  του Έλληνα σήμερα.

Προχωρώντας κατευθείαν στο ψαχνό ο Νίκος ξεκίνησε λέγοντας πως «έχουμε πολλά να μάθουμε από νέες μορφές αντιπροσώπευσης που αναπτύσσονται από τα κάτω, που λειτουργούν χωρίς κεντρική αντιπροσώπευση και που αγκαλιάζουν/ αγκαλιάζονται από τα νέα κοινωνικά κινήματα. Οι ‘Carrot Workers Collective‘ στο Λονδίνο, οι ‘Ιntermittents et précaires‘ στο Παρίσι, αλλά και οι δικοί μας οι πακετάδες με το σωματείο τους, είναι εξαιρετικά παραδείγματα νέων σχέσεων συλλογικής αντιπροσώπευσης που έχουν μάλιστα ισχυρή συγκροτησιακή δύναμη (constituent power)».  Όμως, δεν έμεινε εκεί. Τόνισε πως ο παραδοσιακός συνδικαλισμός, μπορεί επίσης να διδαχθεί από νέες αποκεντρωμένους σχηματισμούς όπως «οι mailing lists, τα συνεργατικά blogs και τα wikis, που είναι φορείς μιας διακυβερνητικής αλλότητας που οφείλουμε να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψην μας εμείς οι παραδοσιακοί». Παράλληλα, αναφέρθηκε στις «τόσο καινοτόμες και ιδιοφυείς μεθόδους δράσης του LGBT κινήματος τα τελευταία χρόνια», κάνοντας σαφές πως «κινήματα όπως το Gay Liberation Movement πάντα με ενέπνεαν με τη δράση τους. Πρέπει ως συνδικαλιστές να έρθουμε κοντά στα νέα αναδυόμενα κοινωνικά υποκείμενα, αλλιώς το χάσαμε το παιχνίδι».

Στην αντίπερα όχθη και σε πλήρη αντίφαση με την πραγματικότητα κατά τον ίδιο, το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα κυριεύεται  από μια εμμονή σε έναν αντι-Εγελιανό, Αλτουσεριανό Μαρξισμό, σύμφωνα με τον οποίο ο «Χέγκελ  θεωρείται στην ουσία ένας εμετικός, ανούσιος τσαρλατάνος που σέρβιρε φενακιστικές ανοησίες».  Αυτή όμως η εμμονή στην ‘επιστήμη’ παραβλέπει τη συναρπαστική πλευρά της ‘σκουριάς της Ιστορίας‘ (που για τον Χέγκελ «είναι το ίδιο πολύτιμη με σβώλους χρυσού») και έχει ως αποτέλεσμα «να αποξενώνει και τελικά να αποπολιτικοποιεί τους νέους που ‘ψάχνονται’». Προβαίνοντας μάλιστα σε αυστηρή αυτοκριτική τόνισε χαρακτηριστικά : «Οι νέοι άνθρωποι και ο απλός κοσμάκης μας βαρέθηκαν. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας απέναντι στις μεγάλες αφηγήσεις».

Όπως έκανε ξεκάθαρο, ο ίδιος είναι φανερά αντίθετος με την επιδιωκόμενη απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας που επιχειρεί η παρούσα κυβέρνηση, συμπληρώνοντας πως «η μονή ενέργεια που θα δεχόμασταν να απελευθερωθεί είναι η σεξουαλική». Εξήροντας μάλιστα την τελευταία, θύμισε πως «οι αρχαίοι μύστες την ονόμαζαν ‘μαγική’, οι σύγχρονοι βιοψυχολόγοι τη χαρακτηρίζουν ‘μαγνητική’, ενώ ο Bίλχελμ Pάιχ την ονόμασε ‘υπερβατική’. Αναφερόμενος στο – για πολλούς άγνωστο- δοκίμιο του Αρτεμίδωρου του Θεσσαλονικέως ‘Περί λαγνείας’ , ο Φωτόπουλος επεσήμανε πως «η πανίσχυρη ενέργεια που εκλύεται τις στιγμές της ερωτικής διέγερσης και του οργασμού και που μπορεί να μας ενώσει με τα πέρατα του σύμπαντος. Αυτή η ενέργεια δεν πρέπει να μείνει στα χέρια του Κράτους και της γραφειοκρατίας του. Μόνο αυτήν την απελευθέρωση ενέργειας μπορούμε να δεχτούμε ως συνδικαλιστικός φορέας. Τελεία και παύλα». Η ‘ερωτικοποίηση’ αντί για ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, όπως την ονόμασε, μπορεί να κομίσει «καταστάσεις που οδηγούν κατευθείαν σ’ έναν άλλο, μυστηριακό κόσμο».

Μετά την ομιλία, τα νέα, απλά παιδιά που ήρθαν να τον ακούσουν ίσως να άλλαξαν λίγο άποψη για τον συνδικαλισμό. Ίσως όντως ο συνδικαλισμός να μην ήταν αυτό το Τέρας που είχαν στο μυαλό τους, αλλά όπως άλλωστε είπε και  ο Νίκος καταλήγοντας να είναι «ένα τρελό παιχνίδι με τη φωτιά ή μια φευγαλέα μυρωδιά πικραμύγδαλου, οπού το υποκείμενο χορεύει μόνιμα στην κόψη του ξυραφιού ταγκό με παρτενέρ το αναδυόμενο μη-υποκείμενο» .

---